DE MOORDENAAR IS AKP; ZE WAS 15 JAAR OUD EN HAAR NAAM WAS SUMEYRA!

OPINIE ║NECIP F. BAHADIR

Zij was op ‘feestdag-bezoek’… Waar?
In een andere stad… ver weg.

Het Ministerie van Justitie hield zich doof voor de ‘overplaatsingsverzoeken’. De minister kan beweren: “Er is geen wreedheid, geen marteling!” zoveel als hij wil. Laat hem het maar zeggen. Zelfs dit is een vorm van marteling…
Marteling in ‘AKP-stijl’. Alsof het nog niet genoeg is om ze binnen vier muren op te sluiten, stuurt hij ze ook nog eens naar verre oorden. Zoals ballingschap…
Waarom? Laat het doel wreedheid zijn.

De speciale gevangenisbezoekdagen tijdens feestdagen duurt maximaal maar een uur…
Tientallen mensen in een klein kamertje. Lichamelijk contact is verboden. Je kunt je kind niet knuffelen of in je armen houden. Jij moet aan de andere kant van de tafel zitten. Een groot gezoem…
Ieders hartbrekende poging om gedwongen vreugde te tonen op hun gezichten, niet hun pijn. De gevangene en de bezoeker zijn dezelfde…
Er is geen sprake van sentimentaliteit. Natuurlijk, als je je gevoelens kunt beheersen…
Het is niet mogelijk om je in woorden uit te drukken te spreken. De situatie waarin je bevindt verklaart op zich alles.

Zij is 15 jaar oud…
Nog niet eens in de bloei van haar leven. Op het punt om de kindertijd te verlaten…
Op de rand van de adolescentie. Haar moeder is binnen, haar kinderen zitten buiten… opgesloten…
Wie weet wat ze hebben meegemaakt? Ze werden uitgesloten, geduwd en gepest…
Omdat ze de ‘kinderen van het andere Turkije’ zijn…
De rechterlijke macht van de AKP heeft haar moeder, die lerares is, als ‘terroriste’ bestempeld. Dit heeft zowel juridische als sociale sancties. Beide zijn zwaar. Niet ieder schouder kan het dragen. Je hart…
Het valt en breekt als glas…

Erdoğans AKP heeft de ‘Farao’ opnieuw leven ingeblazen!
‘Je broer hoort je problemen en lijden niet, maar andermans zoon wel’…
Alleen wie dit overkomt weet het. Het is onbeschrijfelijk, het kan niet uitgelegd worden. Het is alsof zij een oceaan van inkt tot je vijand heeft gemaakt…
Nee, het is niet zij die dat heeft gedaan, het is het huidige systeem, die van de AKP. Het aarzelde niet om ‘kinderen te doden’. Wat voor een persoonlijkheidsstoornis is dit?

De laatste keer was het de Farao die kinderen probeerde te doden. De AKP van Erdoğan heeft de Farao na eeuwen weer tot leven gewekt. Noch de baby, noch de oude man luisterden; Noch de kinderen, noch de vrouwen luisterden. De Farao raakte de dochters niet aan. Dit alles opdat ‘Mozes niet geboren zou worden…’
Hoe kan men de geboorte van die Mozes voorkomen? Waar een farao is, zal ook een Mozes zijn.

Haar naam is Sümeyra…
Dat betekent bladspruit, vruchtencascade. Zoals de naam al doet vermoeden. Het was nog maar een klein spruitje, nog geen blad. Als een knop, een rozenknop. Een mooie naam, Arabisch…
Synoniem voor het woord brunette. Iets donkere huid, zoals tarwe. Ik kijk naar haar gezicht. Het ziet is een beetje donker getint. Het is alsof haar naam haar lot is geworden. Zij is 15 jaar oud, maar is een van die kinderen die ‘snel volwassen worden’. Een oudere zus…
Ze heeft twee broers… Ze fungeert ook als een ‘moeder’ voor hen. De last op haar schouders is zwaar en moeilijk te dragen. Zij kon geen ‘jeugd’ hebben…
Het leven liet haar ‘plotseling’ volwassen worden. Het zou passend zijn om haar een 15-jarige Oude Vrouw te noemen…

Ik zie je foto’s al twee dagen op sociale media. Een bescheiden kamer…
Zij ziet er zo schattig uit met haar witte broek en roze shirt. Rechts van haar staan haar twee broers…
Een van hen is nog maar net de kindertijd ontgroeid. Ze dragen bruine shirts. Sümeyra legt een hand op de schouder van haar broer…
Er zijn vage gezichtsuitdrukkingen…
Het moet een herinnering zijn aan pijnlijke dagen. Sumeyra’s houding is hetzelfde…
De ondraaglijke schaduw van het leven is op de foto gevallen…

De andere foto is een herinnering uit de gevangenis…

Zij staat voor een witte muur en omhelst haar moeder…
Of beter gezegd, haar moeder omhelst haar. Sümeyra lijkt een beetje overstuur…
Nee, niet over haar moeder, maar over het leven…

Er ligt een bitterzoete blijdschap op haar gezicht. Het is als een geforceerde glimlach. Blijkbaar woeden er stormen in haar hart. Zij herenigde zich met haar moeder, maar voor een heel korte tijd…
Een scheiding was onvermijdelijk. Het is onvermijdelijk maar we moeten de realiteit van het leven onder ogen zien. ‘Geluk’ is beperkt tot minuten. Dit wordt niet ‘hereniging’ genoemd, laat staan ‘vervullend verlangen’.

Afscheid van een kind…
Het bleek geen “feestbezoek” te zijn, maar een “afscheidsbezoek”…
Wie weet hoe de “emotionele stormen” haar hart hebben aangetast? Wist zij dat ze op de avond van 2 april ‘op sterven lag’? Je voelt het…
Vooral zo’n engel…

In de ochtend vonden de broers haar ‘levenloze lichaam’ in bed. Hoe laat in de nacht blies zij haar laatste adem uit? Niemand weet het. Er is één waarheid: zij kon deze last niet meer dragen…
Zij verliet deze wereld in de stilte van een Derwisj (moslim monnik, RED.)

De laatste foto is van de begrafenis…

Een bescheiden gezelschap…
De geestelijke roept ‘oprecht’ met een microfoon in zijn hand…
“Vergeven jullie haar?” vraagt hij. (zoals het gebruikelijk is bij moslim begrafenissen, RED.)

Wie zal wie vergeven?
Een dienstauto rijdt vlak achter de kleine rouwstoet…
Met zwaailichten. Dit is een gevangenisauto. De binnenkant is als een ‘doodskist’, zelfs ademhalen is moeilijk. Ze hebben vast haar moeder meegenomen. Ja, haar moeder is geboeid en staat achterin om getuige te zijn van het begrafenisgebed van haar dochter.

Bestaat er een grotere pijn voor een moeder dan deze?

Waarom stierf Sumeyra?..
Het ‘onderdrukkingsbeleid’ van de AKP heeft het haar gedood…
Wetteloosheid werd haar te veel. Haar moeder, Melek Gelir, werd veroordeeld op basis van belachelijke beschuldigingen.

Welke misdaad zou een lerares kunnen plegen? Werken in een particuliere onderwijsinstelling, het bezoeken van liefdadigheidsmarkten, etc. De rechterlijke macht van de AKP legde een straf op van meer dan 6 jaar. Zij werd opgesloten in de kerkers van de AKP. Zij verzocht tevergeefs meermalen om overplaatsing naar haar geboorteplaats Bolu, waar haar kinderen wonen. ‘Ze’ bleven muisstil…

Kocaeli-parlementslid Ömer Gergerlioğlu probeerde heel hard; “Toen ik Melek Gelir bezocht, was ze erg overstuur… Haar enige verzoek, met tranen in haar ogen, was om overgeplaatst te worden naar Bolu, dichter bij haar kinderen. Ik heb het heel hard geprobeerd. Het Ministerie van Justitie kon het niet schelen, heeft de overplaatsing niet uitgevoerd. Een van haar kinderen is nu overleden. Zijn jullie nu gelukkig?”

Ja, minister van Justitie Yılmaz Tunç, heeft u een antwoord? Hallo AKP-leden! Heb je nog iets te zeggen?

De AKP onderdrukt mensen, willens en wetens, vrijwillig. Zowel de moeder als haar kinderen lijden er onder…
Sümeyra betaalde de prijs voor hun wreedheid met haar leven. Zij is niet de enige, er zijn nog veel meer Sümeyra’s…
Zij die ‘verloren gegaan’ zijn…
‘De andere kinderen…’
Dat zijn ze. Niemand ziet hun problemen, hun lijden, of hoort hun geschreeuw of gehuil. Op een handvol vrienden na…

Sümeyra’s moordenaar is AKP! Het ‘onderdrukkingssysteem’ van de AKP. Alle AKP-leden, van hoog tot laag, zijn verantwoordelijk voor de dood van Sümeyra. Van Erdoğan tot de burger op straat…

Twijfel daar niet aan. Zelfs als het maar om 1 stem gaat, zullen degenen die ‘steunen’ hun deel van de schuld dragen. “Er komt een dag dat je verantwoordelijk wordt gehouden voor de pijn die je niet voelt… Denk niet ‘ik ben onverantwoordelijk’…”

Natuurlijk zal er gevraagd worden… “Als ze je vragen voor welke misdaad dat meisje vermoord is…” (vers uit de Koran, RED) Wees er zeker van dat Sümeyra met beide handen aan je kraag zal trekken. Dat “‘levens-boek’ zal ooit open gaan…”.

Alleen in de hiernamaals?
Ook in deze wereld zal Sumeyra’s vloek je niet ongemoeid laten. Er komt een dag dat jouw macht ophoudt…
Zo gaat dat nu eenmaal…
Die dag is niet ver weg meer.

Dit artikel is geschreven als een klaagschrift, een petitie aan de geschiedenis.

Als de tijd rijp is, zal het zich uitspreken.