DE CIPIERS KUNNEN NIET BESLISSEN: ZIJN WE TERRORISTEN OF NIET?

OPINIE | ÖZGE ELİF HENDEKÇİ

Hoe vaak horen we tegenwoordig zinnen die beginnen met “Een Turkije zonder terrorisme”… In een tijd waarin minister van Binnenlandse Zaken Ali Yerlikaya de dagelijkse wreedheden die hij onschuldige mensen aandoet op sociale media als een filmtrailer uiteenzet…

In een klimaat waarin minister van Justitie Yılmaz Tunç uitspraken doet als: “Wij zijn een rechtsstaat”, ondanks allerlei onrecht… In een land waar de AKP en MHP hun krachten bundelden en onschuldige mensen tot terroristen verklaarden onder de slogan “Een Turkije zonder terrorisme”…

2020, Gebze-gevangenis, de dagen van het coronavirus… Gevangenissen zijn al moeilijk.

Het coronavirustijdperk was een tijd waarin één jaar gevangenisstraf gelijk stond aan tien jaar. Die pijnlijke dagen waarop mijn dochter de ene keer een astma-aanval kreeg, de andere keer haar medicatie werd geweigerd en weer een keer opgerold op mijn brancard lag.

Als ‘crimineel geboren’
Ik heb veel criminele gevangenen ontmoet op de quarantaineafdelingen. Selin, die pas 25 was en tot 78 jaar celstraf was veroordeeld, was er daar één van. “Ik was 6 toen ik voor het eerst op een politiebureau belandde!” zei ze.

Haar ouders gingen een juwelier beroven. Ze zeiden tegen Selin: “Pak deze ketting!” Met de naïviteit van een kind zei ze: “Dat doe ik niet!” Maar ze stonden erop. De juwelier, die de situatie opmerkte, belde de politie. Haar ouders gingen ervandoor. Selin werd op 6-jarige leeftijd opgepakt! Ze had de ketting nog niet eens aangeraakt toch werd ze naar het politiebureau gebracht.

“Zo ben ik begonnen…”, zegt Selin, niet wetende dat er een andere manier was. Haar jeugd heeft ze in verschillende jeugdgevangenissen doorgebracht. In de tussentijd werd ze bij haar familie weggehaald en aan de staat toevertrouwd, waar ze in een pleeggezin terechtkwam. Toen volgde een huwelijk en een kind…

Toen ze een dochter kreeg, besloot ze een nieuwe weg te bewandelen. Maar het verleden liet haar nooit los! De misdaden die ze tot dan toe had gepleegd, liepen op tot 78 jaar. En toen haar straf definitief was, ging ze op 23-jarige leeftijd de gevangenis in. Zowel de maatschappij als de rechters die haar veroordeelden, zagen haar altijd hetzelfde: “Een criminele machine, een gevaar!”

Toch was ze op dit pad geboren; ze werd er het slachtoffer van, zich niet bewust van dat er een andere optie was.

Selin’s verhaal herinnerde me opnieuw aan de corruptie van de maatschappij, de incompetentie van de staat, het eigenbelang van politici en hun onwetendheid over maatschappelijke problemen, en hoe het een maatschappij is geworden waarin de rijken hun zakken vullen terwijl de armen voor 400 lira een misdadiger worden en zwaar worden bestraft.

Selin diende een verzoek in om in onze afdeling te blijven, maar dat werd afgewezen. Blijkbaar kon een ‘misdadiger’ niet bij ons blijven, omdat we berecht werden voor “terrorisme!”

Videogesprekken of extra bezoektijd kregen we niet
omdat we voor terreur zijn veroordeeld.
Aparte quarantaineafdelingen mochten we niet binnen
want “Jullie zijn geen terroristen zoals zij…”

Maar om de een of andere reden gold deze regel nooit op de quarantaineafdelingen. We zaten opeengepakt: zwangere vrouwen, kinderen, zieken, ouderen…

Als we bezwaar maakten, kregen we te horen: “Als jullie jezelf ‘terroristen’ noemen, wat kunnen we dan doen?” We moesten ons schamen.

Berecht voor terrorisme zonder de ‘rechten’ voor terreur gevangenen
Als we iets positiefs vroegen dat werd toegekend aan de terreurafdelingen (zoals apart gehouden worden op de quarantaineafdelingen), kregen we beschuldigingen als “Jullie noemen jezelf terroristen? Wij beschouwen jullie niet als terroristen!” en werden we aangezien voor ‘dagdagelijkse veroordeeld criminelen’.

Aparte quarantaineafdelingen waren gereserveerd voor groepen die geclassificeerd werden als “linkse terroristen”. Zelfs als het één iemand betrof, kregen ze een aparte eigen cel. Wij daarentegen zaten opeengepakt, 36 mensen, in cellen voor 12 personen.

Als we de rechten opvroegen die aan andere gevangenen worden toegekend, zoals videogesprekken of extra bezoektijd, werden we plotseling als “terroristen” bestempeld. Ze zeiden dan: “Helaas, meisjes! Dat zijn rechten die niet aan terroristen worden toegekend!”

Kortom, we wisten niet eens wat we waren!

We waren noch terroristen, noch criminelen… Kortom, we waren wat hen uitkwam!

Vandaag, in het Turkije van 2025, terwijl degenen die betrokken waren bij bloedige daden uit het verleden gratie krijgen onder de slogan “Turkije Zonder Terreur”, worden zwangere vrouwen, ouderen en zieken nog steeds gevangen gehouden.

Handelingen die vallen onder de vrijheid van geloof en geweten, zoals het lezen van de Koran, het bijwonen van religieuze lezingen, het uitdelen van offer-vlees of het verlenen van financiële bijstand aan hulpbehoevenden, worden afgeschilderd als “terroristische activiteiten”.

Demonstratie van irrationaliteit
Enerzijds worden de executies van 200 PKK-gevangenen stopgezet en binnen 72 uur vrijgelaten. Aan de andere kant worden zieke gevangenen niet vrijgelaten, ondanks het rapport van de forensische geneeskunde waarin staat: “Ze kunnen niet in de gevangenis blijven!”

Aan de andere kant vindt tegelijkertijd de ceremonie van het neerleggen van wapens plaats, en worden de huizen van 17- en 18-jarigen doorzocht, en worden de in beslag genomen boeken tentoongesteld als “munitie die tijdens de operatie in beslag is genomen”.

Dit alles is een schandelijke demonstratie van irrationaliteit en recht. Als het doel een “Turkije Zonder Terreur” is, waarom zitten dan degenen met ‘bloed aan hun handen’ aan onderhandelingstafel, terwijl degenen met ‘boeken in handen’ in de gevangenis worden gehouden?

Waarom worden “bommen” vergeven, terwijl “gebeden” als misdaden worden beschouwd?

Wat voor een zwaard van gerechtigheid is dit die altijd onschuldige mensen boven het hoofd zwaait?

+++ Lees het origineel in het Turks op www.tr724.com