DE EERSTE SLACHTOFFERS WAREN DE LAATSTE WAARSCHUWING!
Trustees, censuur, intrekking van vergunningen… Dit zijn slechts hulpmiddelen. Het Erdoğan-regime voert al tien jaar een gewetensoperatie uit. Het legt mensen het zwijgen op, op basis van hun identiteit en normaliseert stilte.
ADEM YAVUZ ARSLAN || OPINIE
Lees het origineel in het Turks
ADEM YAVUZ ARSLAN||YORUM|TR724
İLK KURBANLAR, SON UYARIYDI!
Hiç kusura bakmayın ama bu kez “kitabın ortasından” söyleyeceğim: Siz akıllanmayacaksınız! Erdoğan’ı hak ediyorsunuz! DEVAMINI OKU
Met alle respect, ik zeg het deze keer recht voor z’n raap: jullie worden niet wijzer! Jullie verdienen Erdoğan!
Degenen die ons in de steek lieten toen de waterkanonnen van het Erdoğan-regime op de ochtend van 28 oktober, precies 10 jaar geleden, voor Ipek Media verschenen, zijn nog steeds niet wijzer geworden. Ondanks al die bittere ervaringen spreken ze nog steeds de retoriek van het regime.
Vandaag heeft de benoeming van een bewindvoerder bij Tele 1 als onderdeel van de operatie tegen Ekrem İmamoğlu in veel kringen tot verontwaardiging geleid. Maar laten we ons afvragen: is deze woede echt oprecht? Want deze film is tien jaar geleden uitgebracht. Bovendien zat de bioscoop bomvol. Iedereen keek, maar niemand sprak zich uit.
28 oktober 2015: Een mediagroep werd live op televisie buitgemaakt
De historische verkiezingen van 1 november waren nog maar een paar dagen verwijderd. Het hoofdkantoor van de Ipek Media Group in Mecidiyeköy, Istanbul, werd in de vroege ochtenduren omsingeld door de politie. TOMA’s (waterkanon, red.), oproerpolitie, aanklagers, speciale eenheden…
Ze betreden een mediagebouw, geen terroristenhol. Toch was onze enige misdaad dat we onafhankelijk uitzenden en geen trouw zweren aan het regime. Deuren werden live ingetrapt, presentatoren werden op de grond gesleept, uitzendingen werden geblokkeerd. Bugün TV werd stilgelegd, er werd een trustee installeerde zich in de studio van Kanaltürk en werden de kranten Bugün en Millet gesloten “met het staatszegel”.
Voor het eerst in de Turkse geschiedenis werd een mediagroep live, tijdens uitzending, onder de schaduw van wapens, voor miljoenen ogen gekaapt. En een groot deel van het land bleef stil.
Bondgenoten van de Stilte
Die dag kwam er geen serieuze reactie van de CHP of de MHP. Sommigen zeiden: “Laten we ons er niet mee bemoeien; dit is een strijd tussen de regering en de Gülen-beweging!” Zogenaamd democratische schrijvers legitimeerden de gebeurtenissen door te zeggen: “Maar ze bekritiseerden ons vroeger ook!”
Sommige linksen zeiden: “Het waren de media van de Gülen-beweging, zo zij het!” Er waren zelfs mensen, zoals CHP-lid Eren Erdem, die deden alsof ze kwamen om ons te steunden, maar in werkelijkheid kwamen ze controleren hoe goed de trustees hun werk deden! (Hij gaf dit zelf toe.)
De zogenaamde liberalen, dirigeerden de morele ineenstorting door te zeggen: “Ja, er is autoritarisme, maar ze hebben het verdiend!”. Zo kreeg de mediagenocide van een regime maatschappelijke legitimiteit.
De inval bij Ipek Media was in wezen een generale repetitie.
Velen van degenen die vandaag roepen: “De persvrijheid wordt vernietigd!” toen er een trustee Tele 1 overnam, liepen toen stilletjes langs het gebouw van de Bugün-televisie!
Sommigen werden in slaap gesust door de hoop werk te vinden in de media van het nieuwe regime. Anderen zwegen uit angst. Maar het resultaat was hetzelfde: zwijgen was medeplichtigheid.
De inval bij Ipek Media was in wezen een generale repetitie. Media groepen Zaman, Samanyolu, Cihan News Agency, Yarına Bakış, Meydan… Ze werden allemaal één voor één het zwijgen opgelegd. Telkens volgde een ander deel van de samenleving, scanderend: “Niet mijn buurt!” Had men dat toen maar begrepen: het doelwit van de inval bij een mediagroep was niet alleen die groep, maar het recht van de bevolking om toegang te krijgen tot de waarheid. Het Erdoğan-regime misbruikte deze verdeelde oppositiepsychologie om geleidelijk de staat over te nemen.
Met elke nieuwe inval verspreidde zich een beetje meer stilte, een beetje meer angst, een beetje meer duisternis.
Maar ze begrepen niet dat er niets meer zou komen als de democratie eenmaal verdwenen was.
De anatomie van hypocrisie
Velen die vandaag de dag “onafhankelijke pers” roepen, kozen ervoor om de drie apen te spelen tijdens die invallen in 2015. Sommigen vonden het “verstandig” om naast het regime te staan. Anderen klampten zich vast aan de waan dat “Als de Gülen-beweging weg is… komt de democratie terug.” Maar ze begrepen niet dat er niets meer zou komen als de democratie eenmaal verdwenen was.
Nu is de vorm van de onderdrukking die ze destijds stil zwijgend gadesloegen veranderd, het doelwit is breder geworden. Tele 1, Halk TV, Sözcü TV… Het zijn allemaal nieuwe slachtoffers van hetzelfde systeem. Het regime is niet veranderd; het heeft alleen zijn doelwitlijst bijgewerkt.
Terwijl het geheugen van een land wordt gewist
De archieven van de krant Bugün en de krant Zaman… Duizenden publicaties, foto’s en nieuws van Bugün TV, Kanaltürk, Samanyolu News en het Cihan Agency… zijn allemaal digitaal vernietigd. Dit was een hersenoperatie die niet alleen werd uitgevoerd op een mediagroep, maar op de recente geschiedenis van Turkije. En nu is hetzelfde gebeurd met de archieven van Tele 1. Het YouTube-kanaal is gesloten.
Het verschil is dit: degenen die de archieven destijds vernietigden, werden toegejuicht; degenen die nu klagen, lijken hun stilzwijgen, zelfs hun steun, van toen vergeten te zijn.
De stilte van die dag was de kiem van de duisternis van vandaag.
“We zwegen in 2015 en hebben een fout gemaakt.”
Trustees, censuur, intrekking van vergunningen… Dit zijn slechts hulpmiddelen. Het Erdoğan-regime voert al tien jaar een gewetensoperatie uit. Het legt mensen het zwijgen op, op basis van hun identiteit en normaliseert stilte.
Het meest effectieve instrument van deze manipulatie is: “Stilte tegen de onderdrukking van anderen.”
Iedereen die zich vandaag oprecht verzet tegen de aanval op Tele 1, moet eerst dit zeggen: “We zwegen in 2015 en hebben een fout gemaakt.”
De stilte van die dag was de kiem van de duisternis van vandaag. Als ook deze keer “Het is niet onze buurt!” wordt uitgeroepen, heeft niemand morgen nog een huis.
____________
>> İlk kurbanlar, son uyarıydı! YORUM|TR724|Adem Yavuz Arslan
