TURKSE DREYFUS; JOURNALIST MEHMET BARANSU
Er zitten 3.168 journalisten achter de tralies (op de dag dat u dit artikel leest) die gevangen werden gehouden door het Erdoğan-regime in Turkije. Er zijn overeenkomsten tussen de beroemde De Dreyfus-affaire’, die Frankrijk op de drempel van de 20e eeuw in tweeën verdeelde, en de onwettigheid waarmee journalist Mehmet Baransu vandaag de dag wordt geconfronteerd.
OPINIE | YÜKSEL DURGUT / De Dreyfus-affaire was een politiek schandaal dat Frankrijk verdeelde van 1894 tot 1906 waarbij het Hof van Cassatie het vonnis van de krijgsraad in Rennes vernietigde. Tot nu toe is het altijd aangehaald om ‘een gebeurtenis die onrecht symboliseert’ te beschrijven. Het blijft een van de belangrijkste voorbeelden van het doorslaan van de weegschaal van de gerechtigheid. De rol van de pers en het publiek is het meest cruciale punt in de Dreyfus-affaire.
In december 1894 werd Alfred Dreyfus, een 35-jarige Franse artilleriekapitein van joodse afkomst, veroordeeld wegens verraad. Hij wordt valselijk beschuldigd voor het lekken van Franse militaire geheimen naar de Duitse ambassade in Parijs. De straf is levenslange opsluiting. Hij werd naar het Duivelseiland in Frans-Guyana gestuurd, bekend als de strafkolonie, en werd ongeveer vijf jaar onder barre omstandigheden gevangengezet.
In 1896 kwam er bewijsmateriaal naar voren dat aantoonde dat de echte schuldige een Franse majoor was, genaamd Ferdinand Walsin Esterhazy. Esterhazy wordt vrijgesproken nadat hoge militaire functionarissen nieuw bewijsmateriaal hebben verdoezeld. Er worden aanvullende beschuldigingen tegen Dreyfus geuit met valse documenten. Schrijver Émile Zola schreef in de krant L’Aurore: ‘J’Accuse…! Het verloop van de zaak verandert na de open brief getiteld J’accuse…! (Ik beschuldig…!) Het is een van de bekendste krantenartikelen ter wereld. Het is een open brief geschreven door Zola in de krant L’Aurore op 13 januari 1898, naar aanleiding van de Dreyfus-affaire, gericht aan de Franse president Félix Faure.
In zijn brief wees Zola op gerechtelijke dwalingen en een ernstig gebrek aan bewijs. De publicatie van de brief zorgde voor grote opwinding in Frankrijk en daarbuiten. Zola werd na deze brief in de krant berecht wegens laster en op 23 februari 1898 schuldig bevonden. Hij vluchtte naar Engeland om aan zijn gevangenisstraf te ontkomen en keerde een jaar later terug.
Met de gepubliceerde brief van Zola nam de politieke steun toe en werd er druk uitgeoefend op de regering om de zaak te heropenen. Dreyfus werd in 1899 opnieuw berecht. Gewetensvolle advocaten, die onthulden dat er tijdens zijn proces een reeks politieke en juridische schandalen aan het licht waren gekomen, veranderden de loop van de zaak. De Franse samenleving was ook verdeeld in degenen die Dreyfus steunden en degenen die tegen hem waren. In 1906 vernietigde het Hof van Cassatie het vonnis van de krijgsraad in Rennes vernietigde en werd hij in het Franse leger opgenomen met de rang van majoor. Hij diende gedurende de Eerste Wereldoorlog en trok zich terug met de rang van luitenant-kolonel.
Deze historische naam werd geassocieerd met Mehmet Baransu en stond op de cover van Journalist Post, ‘s werelds enige meertalige internationale mediamagazine, opgesteld door de International Journalists Association (IJA). Als resultaat van maandenlang gezamenlijk werk van zijn familie en de redactie van het tijdschrift werd onderzocht hoe Mehmet Baransu, een van de waardevolle journalisten die door Turkije zijn grootgebracht, ten onrechte ruim 8,5 jaar lang gevangen word gehouden, net als Dreyfus.
Emile Zola, die zichzelf opofferde, opstond tegen onrecht en vocht tot het laatste moment van zijn leven, zei: “Waarheid en gerechtigheid zijn absolute heersers.” Hij opende een nieuwe pagina in de ‘Dreyfus’-zaak met zijn brief getiteld J’Accuse. Omdat deze brief een zeldzame vorm van opstand tegen de regering is in de geschiedenis van de journalistiek. Dit historische succesverhaal is het beste voorbeeld dat kan worden gegeven voor gerechtigheid. Net als Zola, die de pen ter hand nam om een verantwoording te eisen voor de verloren twaalf jaar van het leven van kapitein Alfred Dreyfus, die uiteindelijk onschuldig werd bevonden, zeggen wij: ‘Ik klaag aan/ik beschuldig’. Omdat “La vérité en marche”, de waarheid loopt.(Ik raad u aan de brieven van Zola te lezen, een van de belangrijkste teksten in de geschiedenis van de journalistiek en justitie.)
Mehmet Baransu verschilt niet van Alfred Dreyfus, die gelyncht werd simpelweg omdat hij een Jood was maar door Zola werd verdedigd. Er is veel moeite gestoken in het opstellen van het omslagdossier. Onder zijn honderden nieuwsberichten is Baransu’s nieuws verzameld dat zijn plaats in de geschiedenis zal innemen. Er is veel moeite gestoken in het opstellen van het omslagartikel. Onder honderden nieuwsartikels van Baransu zijn er een samenstelling gemaakt die zijn plaats in de geschiedenis zal nemen.
Tijdens ons werk zei mijn redacteur en vriendin Gülizar Baki: “Ik ging ‘s avonds naar bed en het viel me op dat Baransu al acht jaar niet in een comfortabel bed had gelegen. Ik voelde me ziek. Met die motivatie stond ik op en schreef het artikel.” Haar woorden verklaren de reden voor onze inspanningen. Ja, een journalist zit gevangen omdat hij nieuws brengt, en ook wij, journalisten in ballingschap, strijden voor de vrijheid en de eer van het beroep.
Journalist Mehmet Baransu maakt momenteel een van de gebeurtenissen mee die zich in de wereldgeschiedenis vele malen hebben herhaald. Baransu, die werd opgepakt op beschuldiging van “spionage en het onthullen van staatsgeheimen”, heeft helaas niet zoveel geluk als officier Dreyfus. Er is geen Émile Zola in Turkije die zijn onschuld uitschreeuwt. Baransu, wiens nieuws een van de nieuwsberichten van de eeuw werd, ontving onderscheidingen, stond rechtop tegenover de macht en gaf niet op, had gehonoreerd moeten worden, maar er werden meer dan 140 rechtszaken tegen hem aangespannen en een gevangenisstraf van meer dan duizend jaar werd gevraagd. Baransu zit echter nu gevangen omdat hij, ondersteund door documenten, het nieuws over ” Genetisch gemanipuleerde rijst ” heeft gepubliceerd, dat vanuit de haven van Mersin door het hele land werd verspreid, waardoor de gezondheid van de bevolking in geding kwam.
Het proces tegen Mehmet Baransu is een voorbeeld dat laat zien hoe iemand meedogenloos en illegaal te werk kan gaan en mensenlevens kan ruïneren om het volk te manipuleren voor politiek gewin. De Dreyfus-affaire is in elk opzicht het beste voorbeeld in de rechtsgeschiedenis. Net als Zola, die een gerespecteerde plaats heeft in de wereldliteratuur, is Baransu een moedige journalist die achter al het nieuws dat hij maakt staat en de prijs betaalt met ‘gevangenschap’.
“Wij willen gerechtigheid. Wat hier op het spel staat is misschien wel het zwaard dat morgen boven onze hoofd zal hangen in handen van onze heerser! Op een intolerante manier het gevest van dit zwaard kussen? Nooit!” Zoals Émile Zola dit uitschreeuwen zal resulteren in gevangenschap, net las de eenzame opsluiting van Mehmet Baransu.
De dappere journalist Baransu, die de wereld van dichtbij zou moeten kennen, betaalt nu de prijs voor zijn moed, door 8,5 jaar lang eenzaam opgesloten te zijn in een cel, zegt het volgende: “Ik wou dat ik niet zo moedig was. Ik kan de moed die ik heb van niemand verwachten. Als ik achterom kijk naar de situatie waarin mijn land zich bevindt, heb ik spijt van dat ik zo’n hoge tol heb moeten betalen. Deze mensen zijn het niet waard.”
